Sokakta Karşılaştığım Umut

— “Tüm erkekler aldatır, kabullen artık.”
İşte o anda içimde patlayan öfke, tüm kırılganlığımı unutturacak kadar derindi. Ve çılgın bir düşünce kapladı zihnimi: “Onu, en acı şekilde cezalandıracağım.”
Kapıyı çarpıp sokağa çıktım. Karşıma çıkan ilk adama yöneldim. Kirli, yıpranmış giysiler içindeki adam, küçücük bir sandviçi büyük bir yağmurdan korurmuş gibi tutuyordu:
“Kendini iyi hissettirecek tek şey bu adam olduğuna şaşıracak,” diye düşündüm.
Sonrası; boşanma, öfke, utanç ve… bir süre sonra hamile olduğumu öğrendim. Baba, o sokakta tanıdığım adamdı.
İlk başta, bu çocuğu büyütme fikri bile içimi parçalıyordu. Ama zamanla, içimde büyüyen o hissin farkına vardım: Bu çocuk, kaderin bana sunduğu bir armağandı. Onu dünyaya getirmeye karar verdim.
Dokuz ay su gibi geçerken, doğum zamanım geldi. Hastanede muayene odasına girdiğimde tanıdık bir yüzle karşılaştım. O adam… ama artık kirli elbiseleri yoktu; beyaz önlüğü, sakince ve güven dolu duruşuyla tam bir doktor gibiydi.
Ne diyeceğimi bilemedim. Utancımı bastırırken, o sadece sakin bir şekilde:
— “Endişelenme, her şey yoluna girecek. Sana yardım edeceğim,” dedi.
Ve öyle oldu; bebeğe ilk nefesini verdiğinde sanki kaderin kendisini yeniden şekillendirdiğini gördüm. Yargılayıcı değil, sadece şefkat dolu bir bakışla karşımdaydı.
Doğumdan sonra yanımızdan ayrılmadı. Babalık görevini kabul etti, sorumluluğu üstlendi. Yeni bir hayatın, belki de gerçek sevginin ta kendisiydi o adam.
Zamanla fark ettim ki; beni ve ailemi yüzüstü bırakanlar kimse, beni ayakta tutan adam oydu. O rastgele karşılaştığım “evsiz adam”, gerçek insan; gerçek sevgi olmuştu.