Kutlama için günlerdir hazırlık yapmıştım

Sofrayı özenle kurdum, çiçeklerle süsledim, misafirler tek tek gelmeye başladı. Kahkahalarla dolu, keyifli bir akşama dönüşüyordu her şey. İçimde kayınvalideme kendimi göstereceğim umudu vardı.
Ama kapı açıldığı an bütün bu huzur dağıldı. Kayınvalidem ağır adımlarla içeri girdi. Suratındaki asık ifade ve küçümseyici bakışları hemen fark edildi. Sofraya şöyle bir göz attı, dudaklarını büzüp alaycı bir sesle söyledi:
“Bu mu hazırlık? Böyle mi karşılıyorsunuz beni?”
O an, herkesin gözleri bana çevrildi. Misafirlerin önünde küçümsenmek içimde derin bir yara açtı. Kalbim hızla çarpıyor, yüzüm kızarıyor, nefes almakta zorlanıyordum. Günlerdir verdiğim emek, tek bir cümleyle hiçe sayılmıştı. İçimde yıllardır biriken baskı ve öfke kabarıyor, patlamak üzereydi.