Kayınvalidem düğünümüze beyaz bir elbiseyle geldi ve nikah dairesinde hemen

Kayınvalidem düğünümüze beyaz bir elbiseyle geldi ve nikah dairesinde hemen yanımızda durdu: Düğünümü kurtarmak için harekete geçmeliydim. ????????
Kayınvalidemin karmaşık bir kadın olduğunu hep biliyordum. Ama en çılgın hayallerimde bile düğünüme beyaz giyerek geleceğini hiç düşünmemiştim.
O elbise neredeyse bir gelinlikti: uzun, dantel, figürünü ortaya çıkarıyordu. Nikah dairesinin girişinde, sanki podyumda kendi anıymış gibi belirdi. Konuklar fısıldaşırken, sadece gülümsedi ve şöyle dedi:
“Eee, ne olmuş yani? Hepimiz kutluyoruz.”
İlk kırmızı bayrak, bizimle aynı arabada gitmekte ısrar etmesiydi.
“Şimdi sana yabancı mıyım?” – ve damadın yanına oturdu. Arka koltuğa sıkışmak zorunda kaldım. Harika bir başlangıç, değil mi?
Nüfus dairesinde, çiftimizin üçüncü partneri gibi hemen yanımızda duruyordu. Tüm fotoğraflarda – eli kocamın omzunda, yüzü kameraya benimkinden daha yakındı. Bir ara duvağımı düzeltip fısıldadı:
“Her şeyiniz yamuk… Güzelce düzelteyim.”
Resepsiyonda ev sahibi gibi davrandı. Müziği ayarladı, garsonlara “salata yavandı” dedi ve hepsinden önemlisi, sanki kimin annesi olduğunu hatırlatmak istercesine kocama fısıldamaya devam etti.
Ve sonra -utanmazlığının tacı- ayağa kalktı ve kadeh kaldırdı:
“Size mutluluklar dilerim. Gerçi, dürüst olmak gerekirse, oğlumun başka bir seçim yapacağını düşünmüştüm… Ama böyle olması gerekiyorsa, öyle olsun.”
Salona sessizlik çöktü. Elimden geldiğince gülümsedim. Ama içimden kaynamaya başlamıştı.
Sonra karar verdim: Yeter. Bu sirki bitirmenin zamanı geldi. Yapmalıydım..Ayağa kalktım. Herkesin içinde. Kalbim yerinden fırlayacak gibiydi ama artık bir şeyleri düzeltmem gerekiyordu.
Kadehimi kaldırdım ve sesimi yükselttim:
“Herkese teşekkür ederim. Bu özel günümüzde bizimle olduğunuz için. Ve özellikle… kayınvalideme teşekkür etmek istiyorum.”
Herkesin gözü bana döndü. O ise başını hafif yana eğip, yüzünde sahte bir gülümsemeyle beni süzüyordu.
“Bugün bir düğün, evet. Ama aynı zamanda bir sınav da. Sevgi sınavı. Sabır sınavı. Kimin gerçekten neyi kutladığını anlama sınavı. Ve ben… galiba geçtim.”
Gülümsedim, ama içim ciddiydi.
“Evet, kayınvalidem beyaz giydi. Nikah fotoğraflarımızda yer kapladı. Resepsiyonumuzu yönetti. Ve herkesin önünde beni küçük düşürecek bir kadeh kaldırdı.”
İnsanlar huzursuzca kıpırdandı. Kayınvalidemin yüzündeki gülümseme dondu.
“Ama ben bugün, sevgili eşimle yeni bir hayata başlıyorum. Ve bu hayatta sınırlar olacak. Saygı olacak. Önce biz olacağız. Bu da ilk kuralımız: Başrolde sadece biz varız.”
Kalabalık hafifçe alkışladı. Damat — artık kocam — elimi tuttu, gözleri dolmuş gibiydi. Ve annesine döndü:
“Anne, seni seviyorum. Ama artık bizim hayatımıza saygı göstermek zorundasın.”
O an, o koca salonun içinde görünmeyen bir zincir kırıldı. Herkesin içinde ama en çok kendi içimde özgürleştim.
Ve düğünüm? O andan sonra gerçekten bizim düğünümüz oldu..