Komşumun iç çamaşırları, 8 yaşındaki oğlumun penceresinin hemen önünde haftalarca ilgi odağı oldu. Oğlum, masumca tangalarının sapan olup olmadığını sorduğunda, bu külot şölenine son verip ona çamaşır adabında ciddi bir ders verme zamanının geldiğini anladım.
Ah, banliyö! Çimenlerin her zaman diğer tarafta daha yeşil göründüğü yer, genellikle komşunuzun daha süslü bir sulama sistemi olduğu için. İşte tam da bu noktada, Mark’ın karısı Emily, 8 yaşındaki oğlum Ben ile kök salmaya karar verdi. Yeni komşumuz Carly yan eve taşınana kadar hayat, yeni bir fıstık ezmesi kavanozu kadar pürüzsüzdü.
Her şey bir Salı günü başladı. Hatırlıyorum çünkü çamaşır günüydü ve Ben’in son takıntısı sayesinde bir yığın minik süper kahraman iç çamaşırının altında kalmıştım.
Yatak odası penceresinden dışarı baktığımda neredeyse kahvemi püskürtüyordum. Orada, rüzgarda çok şüpheli bir bayrak gibi dalgalanan, parlak pembe, dantelli bir külot vardı. Ve yalnız değillerdi. Hayır. Arkadaşları vardı – oğlumun penceresinin hemen önünde, rüzgarda gururla dans eden bir gökkuşağı gibi iç çamaşırları.
“Aman Tanrım,” diye mırıldandım, bir çift Örümcek Adam külotunu yere düşürürken. “Bu bir çamaşır ipi mi yoksa Victoria’s Secret podyumu mu?”
Ben’in sesi arkamdan duyuldu, “Anne, Bayan Carly neden iç çamaşırlarını dışarıda taşıyor?”
Yüzüm, aşırı çalışan kurutucumdan daha sıcak yanıyordu. “Şey, tatlım. Bayan Carly temiz havayı çok seviyor. Şu perdeleri kapatalım, tamam mı? Çamaşırlara biraz mahremiyet sağlayalım.”
“Ama anne,” diye ısrar etti Ben, merakla kocaman açılmış gözlerle, “Bayan Carly’nin iç çamaşırları temiz havayı seviyorsa, benimkiler de dışarı çıkmamalı mı? Belki Hulk iç çamaşırlarım onun pembe iç çamaşırlarıyla arkadaş olabilir!”
Neredeyse kahkaha atacaktım, sonra hıçkırığa dönüşmeden önce kendimi tuttum. “Tatlım, iç çamaşırların utangaç. İçeride, güvenli ve rahat bir yerde kalmayı seviyor.”
Ben’i götürürken kendi kendime, “Mahallemize hoş geldin Emily. Umarım sabrını ve birkaç kalın perdeni de yanına almışsındır.” diye düşündüm.
Günler haftalara dönüştü ve Carly’nin çamaşır yıkama programı sabah kahvem kadar rutin, soğuk bir fincan eski demlenmiş kahve kadar da hoş geldi.
Her gün, Ben’in penceresinin önünde yeni bir külot dizisi beliriyordu. Ve her gün kendimi çılgınca bir “çocuğu oyalama” oyunu oynarken buldum.
Bir öğleden sonra, mutfakta atıştırmalık hazırlarken, Ben heyecan ve kafa karışıklığıyla dolu bir yüzle içeri daldı; bu benim için hiç de iyiye işaret değildi.
“Anne,” diye başladı, her zaman bela anlamına gelen o ses tonuyla, “Bayan Carly’nin neden bu kadar çok farklı renkte iç çamaşırı var? Ve neden bazıları bu kadar küçük? İpli mi? Evcil hamsterı için mi?”
Jöle sürmek için kullandığım bıçağı neredeyse düşürüyordum, Carly’nin hamster boyutlarında iç çamaşırı fikrine vereceği tepkiyi hayal ediyordum.
“Şey, tatlım,” diye kekeledim, sakin görünmeye çalışarak, “herkesin kıyafet zevki farklıdır. Genellikle görmediklerimiz bile.”
Ben yavaşça başını salladı, sanki evrene sırrımı paylaşmışım gibi. “Yani bu, süper kahraman iç çamaşırlarımı yetişkinler için sevdiğim gibi mi? Bayan Carly geceleri suçla mı savaşıyor? İç çamaşırları bu yüzden mi bu kadar küçük? Hız için mi?”
Yarı gülerek, yarı dehşete kapılmış bir halde, nefes nefese kaldım. “Şey, tam olarak öyle değil dostum. Bayan Carly bir süper kahraman değil. Sadece… çok özgüvenli.”
“Ah,” dedi Ben, biraz hayal kırıklığına uğramış bir şekilde. Ama sonra gözleri tekrar parladı.
“Ama anne, Bayan Carly iç çamaşırlarını dışarı asabiliyorsa, ben de benimkileri asabilir miyim? Eminim Kaptan Amerika boxer’larım uçuşurken harika görünürdü!”
“Özür dilerim dostum,” dedim saçlarını okşayarak. “İç çamaşırların, şey, gizli kimliğini korumak için saklı kalmalı.”
Ben başını salladı ve ben pencereden Carly’nin renkli çamaşır panayırına bakarken, neşeyle atıştırmalıklarını yedi.
Bunun bitmesi gerektiğini biliyordum. Ciddi bir komşuluk sohbeti zamanıydı.
Ertesi gün Carly’nin evine yürüdüm.
Zili çaldım ve en iyi “endişeli komşu” yüz ifademi takındım; aynı, ev sahipleri derneğine çim cücelerimin neden “rahatsız edici” değil, sadece “tuhaf” olduğunu anlatırken kullandığım yüz ifadesiydi bu.
Carly kapıyı açtı, sanki bir saç reklamından çıkmış gibiydi.
“Hey! Emily, değil mi?” diye sordu gözlerini kısarak.
“Doğru! Dinle Carly, bir şeyler konuşabileceğimizi umuyordum.”
Kaşlarını kaldırarak kapı pervazına yaslandı. “Ah? Şeker mi ödünç almam gerek? Ya da belki biraz stil tavsiyesi?” Gözleri eşofmanlarımda ve dağınık atkuyruğumda gezindi.
Derin bir nefes aldım, kendime saldırı suçlamalarının haftamı mahvedeceğini sessizce hatırlattım. “Çamaşırlarınla ilgili. Özellikle de nereye astığınla.”
Kaşlarını kaldırdı. “Çamaşırlarım mı? Ne olmuş yani? Bu mahalle için fazla mı modaya uygun?”
“Sadece… oğlumun penceresinin hemen önünde. Özellikle de iç çamaşırları. Bazı… ilginç sorular sormaya başladı. Dün senin tanga külotlarının sapan olduğunu sanıyordu.”
“Ah canım. Bunlar sadece kıyafet! Gizli belgeleri havalandırdığım falan yok. Gerçi leopar desenli olanlarım oldukça gizli!” Gözümü seğiren bir kahkaha attı.
“Anlıyorum ama Ben daha sekiz yaşında. O… meraklı. Bu sabah süper kahraman iç çamaşırlarını senin ‘suçla mücadele ekipmanının’ yanına asıp asamayacağını sordu.”
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
