Mezarlıkta bir gece, soğuk bir rüzgarın derinliklerinden gelen hüzünlü bir uğultu vardı. Oğul, babasının mezarının başında nehrin kenarında günlerdir yalnız başına bekleyen köpeğini düşünüyordu. Mezarın etrafında bulunan sessizlik, zamanın nasıl geçip gittiğini fark ettirmemişti. Mezarlık yönetiminin birkaç gün önce yaptığı garip bildirimden sonra, gözleri hala aynı şaşkınlıkla doluydu. Babasının mezarının yanında bir köpek kazılmış çukuru bulunmuştu, ve yönetim, bunun tesadüf olamayacağını söylemişti. “Bir köpek, babasının mezarının yanında ne arar?” diye düşündü oğlu.
Köpeği alıp evine götürdü, ama birkaç gün sonra köpek yeniden kayboldu. Oğlu, her ihtimale karşı mezarlığa gitmeye karar verdi. Ve orada, mezarın başında, köpeği buldu. Sanki mezarın etrafında geziniyor, bir şeyler arıyormuş gibi duruyordu. Oğul, nehrin kenarında gördüğü bu manzaradan sonra başka bir şey hissetmeye başladı. Bir şeyler yanlıştı. Mezarın yakınlarında fazla vakit geçirmemek gerektiğini düşündü, ama köpek nehirden çıkmış, onun yanına gelmişti.
Oğul her gün köpeğe yemek ve su getirerek ziyaretlerine devam etti. Ancak köpek bir türlü yemek yemiyor, kimseyi mezara yaklaşmasına izin vermiyordu. Sadece orada, hareketsiz duruyor, gözlerini mezarın üzerine dikiyordu. Oğlu birkaç hafta boyunca, her gün gelip köpeğe yiyecek bıraktı, ama köpek yediği tek şey, sabırla beklediği ve sahibinin mezarının çevresinde dönerek geçirdiği zamandı.
Bir sabah, aile kaygılı bir şekilde köpeğin tavırlarını tartışmaya başladı. Oğul, babasının mezarına karşı olan bu özel bağa daha da derinlemesine inmek istedi. Acaba köpek, babasının mezarında bir şeyler mi görüyordu? Oğul, şüphelerini bir kenara bırakıp, mezarı açtırmaya karar verdi. Belki de köpeğin davranışları, o anki duygusal bağını ya da orada gizli bir sırrı ortaya çıkarma isteğini simgeliyordu.
Mezar açıldığında, tüm aile derin bir korkuya kapıldı. İlk başta, her şey olağandı; toprak yavaşça kazıldı, tabut yerinden kaldırıldı, fakat tabutun içinde… Şaşkınlık ve dehşet içinde, gövdesi tam olarak yerinde olmayan bir şey vardı. Oğul, gözlerine inanamadı. Babasının tabutunun içi bomboştu. İçeride yalnızca, mezarın tabanına sarılmış bir kırmızı-siyah tüy yığını vardı.
Köpek, babasının mezarında, içgüdüsüyle bir şeylere yakın durmuştu. Ailesi hemen fark etti: Bir şeyler vardı, ama neydi? Bir hayvanın bu kadar büyük bir şüpheye yol açması, bir mezarın içindeki boşluk, onları derin bir sarmala soktu. Tabutun köşesinde, sahibine ait bir tüy parçası kalmıştı. Oğul, dikkatle bakarak köpeğin o tüyü taşıdığına ve başka bir şeyin varlığını fark ettiğine inandı. Belki de babasının vücudu… Aslında kaybolmuştu, ve mezar bir yalanı saklıyordu.
Aile, o günden sonra gerçeği öğrenmek için var gücüyle çalıştı. Sonunda, mezarın etrafında derinlemesine bir araştırma yapıldı ve köpeğin gösterdiği alanlarda, çok garip bir şeyler bulundu: Birkaç haftalık bir araştırmanın ardından, oğul babasının kaybolmasının ardındaki gerçeği öğrendi. Mezarda yaşanan sır, bir cinayetle ilgili bir örtbas edilme hikayesiydi.
Baba, aslında kazara değil, bir cinayet sonucu ölmüş, cesedi bu mezara konmuştu. Oğlu, baba ve köpeğin birleşen kaderiyle, o günden sonra tüm suçluları bir bir ortaya çıkardı.
Ama köpek… Köpek her şeyin başlangıcını gösteren, aynı zamanda bir şekilde geçmişin unutulmaz tanığıydı. Bir mezar, bir sırrı saklayarak geçmişi yaşatmaya devam etti.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
