Serin bir bahar öğleden sonrasında, kendi kendini yetiştirmiş milyarder ve Silikon Vadisi’nin en ünlü girişimcilerinden Alexander Graves, düğününün davetli listesine son rötuşları yaptı. Yıllarca servetiyle, keskin iş zekasıyla ve bir dizi yüksek profilli ilişkisiyle manşetlere çıkan Alexander, sonunda bir kez daha yerleşmeye hazırdı. Bu sefer, iki milyon takipçisi ve birçok evden daha değerli bir pırlanta nişan yüzüğü olan, göz alıcı modellikten influencerlığa geçiş yapmış Cassandra Belle ile evleniyordu.
Asistanıyla isimleri gözden geçirirken bir satırda durdu ve masaya vurdu.
“Lila’ya bir davet gönder.”
Asistanı gözlerini kırpıştırdı. “Lila… eski karın mı?”
“Evet,” dedi sırıtarak. “Görmesini istiyorum. Neleri kaçırdığını görsün.”
Açıklamadı ama sesindeki kibirli ton nedenini açıkça ortaya koyuyordu.
Lila Monroe-Graves, milyonlardan, uygulamalardan, risk sermayesi turlarından ve dergi kapaklarından çok önce Alexander’ın yanındaydı. 20’li yaşlarının ortalarında, paranın kıt ama umudun sınırsız olduğu bir dönemde evlenmişlerdi. Kimse ona inanmazken o inanmıştı. Ancak beş yıl boyunca gece geç saatlere kadar süren geceler, yatırımcı toplantıları ve tanımadığı bir adama yavaş yavaş dönüşmesinin ardından evlilikleri dağıldı.
Sessizce gitti, ne bir dram, ne de bir hukuk mücadelesi. Sadece imzalanmış bir boşanma ve mutfak tezgahında bırakılmış eski yüzüğü. Büyüyen hırslarına yetişemediğini varsayarak -ya da yetişmek istemediğini varsayarak- ona cevap vermesi için baskı yapmadı.
Onun neden bu kadar ani bir şekilde uzaklaştığını hiç anlamamıştı ve dürüst olmak gerekirse, umurunda da değildi. Ta ki şimdiye kadar.
San Diego yakınlarındaki huzurlu bir kasabada, Lila verandasında oturmuş, altı yaşındaki ikizleri Noah ve Nora’nın araba yoluna tebeşirle desenler çizmesini izliyordu. Az önce gelen zarfı açarken, gözleri zarif kartonda gezindi.
“Bay Alexander Graves ve Bayan Cassandra Belle sizi içtenlikle davet ediyor…”
İki kez okudu. Parmakları kenarlarını daha sıkı kavradı.
“Anne, bu ne?” diye sordu Nora, yanında durarak.
“Bir düğün davetiyesi,” dedi Lila, kartı masaya koyarken. “Babandan.”
Sözler ağırdı. Yıllardır bunları yüksek sesle söylememişti.
Noah şaşkınlıkla yukarı baktı. “Babamız mı var?”
Lila yavaşça başını salladı. “Öyle.”
Onun hakkında pek bir şey bilmiyorlardı; sadece geçmişinden biri olduğunu biliyorlardı. Manşetlerin ardındaki adamın ayrıntılarını onlarla hiç paylaşmamıştı. İkizlerini tek başına büyütmüş, önce iki işte birden çalışmış, sonra da kendi küçük iç mimarlık işini kurmuştu. Geceler boyunca yalnız başına ağlayıp keşke her şey farklı olsaydı diye düşünmüştü; ama onları Alexander’ın kameralar ve egolar dünyasından koruduğuna bir an bile pişman olmamıştı.
Yine de, davetiyeye bakarken içinde bir şeyler kıpırdandı. Eskiden olduğu adamı hatırladı; peçetelere dünyayı değiştirme hayalleriyle dolu uygulama fikirleri çizen adamı. İlk bebeklerini kaybetmeden önce, doğum korkusuyla elini tutan adamı. Karışık evlilik, ikisinin de itiraf ettiğinden daha fazla parçalamıştı onları.
Tekrar hamile olduğunu öğrendiğinde, büyük bir anlaşma imzalayıp günlerce ortadan kaybolmaya başlamıştı. Ona ulaşmaya çalıştı ama her aramasında “toplantıda” veya “uçakta” ifadesiyle karşılaştı. Sonra onu televizyonda, bir lansman etkinliğinde başka bir kadınla öpüşürken gördü.
İşte kırılma noktası buydu. Neden ayrıldığını ona hiç söylemedi; sadece eşyalarını toplayıp hiçbir şey almadan uzaklaştı.
Şimdi, altı yıl sonra, onun parlak yeni hayatına tanıklık etmesini istiyordu.
Bir an daveti çöpe atmayı düşündü. Ama sonra bakışları çocuklarına kaydı; koyu gözlü ve keskin elmacık kemikli iki güzel küçük insana.
Belki de kaçırdıklarını görmesinin zamanı gelmişti.
Telefonunu çıkarırken dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi.
“Tamam çocuklar,” dedi. “Düğüne gidiyoruz.”
Düğün mekanı, modern lüksün simgesiydi: Kaliforniya’nın engebeli tepelerine kurulmuş, kristal avizeler, mermer zeminler ve ana avluyu çevreleyen gül desenli kemerlerle süslenmiş bir İtalyan villası replikası. Tasarımcı takım elbise ve gelinlikler giymiş konuklar, şampanya yudumlayıp her anı Instagram’da paylaşmak için birbirleriyle kaynaştı.
Alexander, özel smokiniyle sunağın yanında gülümsüyordu. Yanındaki Cassandra, özel Dior elbisesiyle zarafet saçıyordu ama gülümsemesi gözlerine ulaşmıyormuş gibi hafifçe buruktu.
Sonra bakışları kaydı.
Lila, zarif bir şekilde vücudunu saran lacivert bir elbise giymiş halde sessizce içeri girdi. Saçları özenle geriye doğru toplanmıştı ve iki yanında, biri erkek, biri kız olmak üzere, ikisi de altı yaşlarında iki çocuk vardı. Yüzleri sakin ama meraklıydı, kocaman gözleri her şeyi sessiz bir hayranlıkla izliyordu.
Alexander onun ortaya çıkacağını beklemiyordu.
Cassandra eğildi, sesi alçaktı. “Eski karın mı?”
Dikkati dağılmış bir şekilde başını salladı.
“Peki ya… çocuklar?” diye sordu ikizlere bakarak.
Hemen, “Başkasının olmalı,” diye cevap verdi, ama midesi düğümleniyordu.
Lila yaklaşırken kalabalığın üzerine derin bir sessizlik çöktü. Birkaç adım ötede durdu, ikizler hemen yanındaydı.
“Merhaba Alexander,” dedi sesi sakin bir şekilde.
Zorla gülümsedi. “Lila. Gelebildiğine sevindim.”
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
