Ben köyde ailemden sevgi görmeden büyüdüm

Ben köyde ailemden sevgi görmeden büyüdüm. Ailem hep adam çocuk beklemiş . Beşinci kız çocuk, kısaca ben olunca hepimiz ağlamış. Babam iki gün eve gelmemiş. İtile kakıla büyüdüm. İlkokuldan sonra ne okula gönderdiler ne hocaya. Evde hep hırgür, dayak. Kışın halı dokur, yazın bahçede tarlada çalışırdık. Bu nedenle benden büyük ablalarımı babam evlendirmiyordu. Başlık parası adeti olsa eminim hiç durmaz evlendirirdi ama bizim köyde başlık parası yoktur. Kızlar çalışır babam parayı alır akşama kadar kahvede tavla oynardı. Köyümüzde yol yapım çalışmalarında çalışan bir çocuğu sevdim. Babası ölmüş iki kızkardeşi evlenmiş anası ile yaşıyordu. Önümde dört ablam varken evlenmem mümkün değildi. O’nun anası de beni istemiyordu zaten. Kaçmaya karar verdik ve kaçtık. Ben 15 eşim 17 yaşındaydı. Şehirde ablasının evinde evlendik. Bir hafta sonrasında eşimin köyüne döndük. Bizim köye hiç benzemiyordu. Meğer bu köyde başlık parası varmış. Başta istemesede bu konum hoşuna gitti, parasız bir gelin sahibi oldu. Kaynanam beni kabullendi. Kaynanamla yaşamaya başladım. Babam beni evlatlıktan reddetti. Kaynanam senelerce uğraştı, barıştırmak elini öptürmek istesede asla kabul etmedi. Annem ve kızkardeşlerimle görüşürüm fakat asla baba evine giremem. _Kızım dedi kaynanam, «artık bundan sonrasında sen benim kızımsın, bende senin annen bunu bu şekilde bil.» Sert otoriter bir yapıya sahipti. Evde kuralları o koyuyor herkes uymak zorunda kalıyordu. Eşim annesinin lafından asla çıkmıyordu. Genel anlamda yazın eşim çalışmaya gidiyor ben aylarca Kaynanamla yalnız kalıyordum. Giderken anamın lafından çıkma diye sıkı sıkı tembih ediyordu bu beni deli ediyordu. Ben aslen her işi bildiğimi sanıyordum ama evlenince hiçbir şey bilmediğimi fark ettim. Sonrasında yaşadıklarım ise..Devami diğer sayfadadır.
Üsteki Resimden öteki Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuy’abilirsiniz