Afrika’nın uçsuz bucaksız savanlarında, altın sarısı güneşle

Afrika’nın uçsuz bucaksız savanlarında, altın sarısı güneşle kavrulmuş toprakların üzerinde bir sessizlik hâkimdi. Bir vadide, gururlu bir aslan ailesi yaşıyordu. Yeni doğmuş bir yavruları vardı: adı Kiro. Minik Kiro, henüz gözlerini tam açamamıştı ama annesinin sıcağını ve babasının gölgesini hissediyordu.
Aynı vadide yalnız bir zürafa yaşardı. Adı Luma idi. Luma’nın yıllar önce doğan yavrusu, kuraklık ve açlık yüzünden hayatını kaybetmişti. O günden beri sessizdi. Yüksek dallardan yaprak toplar, kimseye karışmazdı. Ama kalbindeki boşluk, her geçen gün biraz daha büyüyordu.
Bir sabah, Luma uzaktan aslan ailesini izliyordu. Anne aslan su içmeye gitmiş, baba aslan gölgede uyukluyordu. Küçük Kiro ise, yerde yavaş yavaş emekleyerek annesini arıyordu. Luma, ilk başta sadece izledi. Ama sonra içinde bir şey kıpırdadı. Sanki kalbi ona, “O senin de olabilirdi,” diyordu.
Luma bir anda ileri atıldı. Uzun bacaklarıyla hızla yaklaştı ve minik aslan yavrusunu boynunun altına aldı. Kiro korkmuştu, cılız bir miyavlama çıkardı. Baba aslan uyanmadan Luma çoktan uzaklaşmıştı.
Aslanlar peşine düştü. Fakat Luma yüksekti, hızlıydı ve kaçmakta kararlıydı. Onu kimse yakalayamadı.
Zürafa yavruyu kendi saklandığı ağaçlık bölgeye götürdü. Günlerce ona yapraklardan yatak yaptı, su taşıdı, gölge sağladı. Kiro başlangıçta korkmuştu ama zamanla Luma’nın sıcacık kalbini hissetti. Onu bir anne gibi kabul etti.
Fakat doğa sessizdir, ama unutmaz.
Aslanlar sonunda Luma’nın izini buldu. Anne aslan ağaca yaklaştı, gözleri öfkeyle parlıyordu. Ama Luma hiçbir şey yapmadı. Sadece başını eğdi, sonra yavaşça geri çekildi. Minik Kiro, annesini tanıdı ve koşarak ona sarıldı.
Anne aslan yavrusunu alıp gitmeden önce Luma’ya döndü. Kükremedi. Saldırmadı. Sadece baktı. Luma’nın gözleri doldu. İkisi de annelik hissini paylaşıyordu, biri doğurmuştu, diğeri büyütmüştü.
Kiro geri döndü, ama hiçbir zaman Luma’yı unutmadı. Her yıl büyüyüp genç bir aslan olduğunda, o ağacın gölgesine gider, Luma’ya uzaktan selam verirdi.
Çünkü bazen sevgi, kan bağından değil, kalpten kurulur.