O hafta sonlarından sonra kızım tanınmaz hale geldi

Gördüklerime inanamadım. Bu, evlendiğim adam, bir zamanlar bu kadar nazik ve sevgi dolu olan adam değildi. Masum kızımıza nasıl böyle davranabilirdi? Sahneler devam etti ve varlığından bile haberdar olmadığım bir yanını gösterdi. Kıza vurmamıştı ama onu içine soktuğu duygusal yük, onu yaralamaya yetmişti. Yüzü öfke ve sabırsızlıkla buruşmuş bir şekilde onu azarlamaya devam etti. İzlerken, aklımda sorular uçuşuyordu. Davranışlarındaki bu değişime ne sebep olmuştu? Bana anlatmadığı bir tür baskı mı altındaydı? Yoksa yüzeyin altında gizlice hep böyle bir zalimlik mi yapabiliyordu? Öfke, ihanet ve yoğun bir üzüntü karışımı hissettim. Video oynamaya devam etti ve sanki kendini yakalayıp, çok ileri gittiğini fark etmiş gibi aniden durduğu anları fark ettim. Kızın kolunu bırakıp neredeyse suçlu bir ifadeyle geri çekiliyor, sonra telefonuna geri dönüyordu. O tereddüt anları kısa sürdü ama bana belki de tamamen kaybolmadığına dair küçük bir umut ışığı verdi. Onunla yüzleşmem gerektiğini biliyordum. Bu böyle devam edemezdi. Kızımız babasından korkarak yaşamayı hak etmiyordu. Ama aynı zamanda duruma dikkatli yaklaşmam gerektiğini de fark ettim. Kızımı korumak istesem de, kocamda ciddi bir sorun olabileceğini, hepimizin iyiliği için ele alınması gereken bir şey olduğunu da fark ettim. İçim buruk bir şekilde yardım almaya karar verdim. Durumu sorumlu bir şekilde nasıl ele alacağım konusunda rehberlik almak umuduyla bir aile danışmanına başvurdum. Kızımın güvenliğini sağlamak ve aynı zamanda kocamla ilgili temel sorunları anlamaya çalışmak istiyordum. Bu, ailemiz için bir dönüm noktasıydı. Önümüzdeki yolun zorlu olacağını biliyordum, ama aynı zamanda bu zorluklarla yüzleşmem gerektiğini de biliyordum. Kızım ve bir zamanlar sevdiğim adam uğruna, davranışlarının ardındaki gerçeği ortaya çıkarmalı ve hayatımızdaki kırıkları iyileştirmenin bir yolunu bulmalıydım.