Memurun cenazesinde vefalı köpeği aniden tabutun üzerine atlayıp yüksek

Memurun cenazesinde vefalı köpeği aniden tabutun üzerine atlayıp yüksek sesle havlamaya ve ulumağa başladı: sebebini öğrenmekten korktu ????????
Bir kahramanı toprağa verdiler – sevilen bir komutan, bir babayı ve vatan için canını veren bir adamı. O gün herkes mezarlıkta toplandı: akrabalar, arkadaşlar, iş arkadaşları, savaş yoldaşları. Gidişiyle herkes hissetti onu tanıyan herkesin gönlünden bir parça.
Tabut çiçeklerle kaplıydı – parlak, ama o anda renksiz gözüküyorlardı. Hava kederden sırılsıklamdı, ve kimse gözyaşlarını tutmaya çalışmadı. Erkekler ağladı, kadınlar ağladı, ne olduğunu tam olarak anlayamadılar. Her şeyin üstünde baskıcı bir sessizlik vardı.
Ama aniden bu sessizlik yaygın, çok üzücü bir havlama tarafından delindi. İnsanlar açıldı. Kalabalığın arasından yavaş yavaş bir çoban çıktı – memurun sadık dostu. Kolay, zor gitti. Köpek tabutun başında durdu, ona baktı ve son gücünü topladı, tek sıçrayışla kapağa çıktı.
Patileri ile kapağı tırmaladı hıçkıra hıçkıra hıçkıra gözleri özlem ve acı doluydu. Hayvan her şeyi anlamış ve sakinleşmemiş gibiydi. Onu tabuttan çıkarmak için birkaç adam yaklaştı ama o anda çoban garip davranmaya başladı. Yüksek sesle havladı, inatla kapağa bastı, sanki bir şey söylemek, bir şey iletmek ister gibi. — Nefes almıyor!.. Onu takip etti!
Dul kadın dizlerinin üzerine çöktü ve acıdan yırtılmış halde yüksek sesle ağladı.
Kalabalık dondu. Birisi elleriyle yüzünü kapattı, birisi dudaklarını ısırdı, hıçkırıklarını dizginlemeye çalıştı. Belli oldu: köpek sahibinden sonra ayrıldı, sanki ayrılıktan sağ çıkamadı.
Bu sahne herkesi iliklerine kadar şok etti. Kimse ölümün bile onları ayıramayacağını beklemiyordu. Ailenin ve meslektaşlarının kararıyla çoban, yanındaki — memuruyla birlikte ayaklarının dibine gömüldü.