Annem bana tadilat için 3 ay boyunca onu ziyaret etmememi söyledi

3 AY – SONUNDA ONU GÖRMEYE KARAR VERDİĞİMDE SOLGUN DÖNDÜM Annem bana “tadilat” için 3 ay boyunca onu ziyaret etmememi söyledi. Garip ama ilk başta pek aldırmadım. Ama sonra aramaları kısaldı ve mesafeli görünmeye başladı, bu yüzden aramadan onu görmeye gitmeye karar verdim. Eve vardığımda, bahçenin yabani otlarla dolu olması dışında, dışarıdan ev normal görünüyordu; yabani otlar da nadir bulunurdu. Bir felaket bekleyerek içeri girdim ama hiçbir şey yoktu. Ne bir tadilat, ne bir toz, sadece bir boşluk. Koşarak yanına gittim ve onu gördüğümde kalbim durdu çünkü Ev sessizdi — ama boğucu bir sessizlik. Kapılar kapalıydı, eşyalar yerli yerindeydi ama ev… terk edilmiş gibiydi. Ayakkabılıkta her zaman duran ayakkabıları yoktu. Mutfakta çaydanlık yoktu. Annemin favori yastığı, oturduğu koltuktan alınmıştı. Her şey tanıdık ama aynı anda yabancıydı, sanki bir şey ya da biri bu evden özenle silinmişti.
Telefonunu aradım ama kapalıydı. Komşulara sordum; haftalardır onu görmemişlerdi. Oysa ben en son bir hafta önce kısa da olsa telefonda konuşmuştum onunla… ya da gerçekten o muydu?
Pencereden salona bir kez daha baktım. Masanın üstünde küçük, tozlanmamış bir zarf vardı. Üzerinde sadece adım yazılıydı.
Ellerim titreyerek zarfı açtım. İçinden tek bir not çıktı:
“Benim için endişelenme. Ama beni arama. Her şey yolunda gibi görünse de… artık değil.
Seni seviyorum. — Anne”
Gözlerim satırlarda dolandı. Cümleler sıradan ama kelimelerin altına sinmiş bir korku vardı. Bu, annemin yazısıydı — ama arkasındaki ses sanki onun değildi.
O an fark ettim: Annem gitmişti. Ama neden ve nereye?
Ve asıl soru şu oldu: O üç ay boyunca gerçekten kimle konuşmuştum?