Annemin ölümünden üç ay sonra babam bombayı patlattı: yeniden evleniyormuş. Şaşkına döndüm. Sanki acele ediyor, annemin anısına saygısızlık ediyormuş gibi hissettim. Bunu dile getirmeye çalıştığımda, mutlu olmayı hak ettiğini anlatan bir nutuk çekmeye başladı. Yüreğimin burkulduğunu hissettim. Kavga çıkarmak istemediğim için sessiz kaldım ama içten içe perişan haldeydim.
Jane, 17 yaşındaki kızı Emily ile birlikte hemen yanıma taşındı. Jane her zaman nazik biriydi ama evdeki hakimiyetini kurmaya çalıştığını hissedebiliyordum. Aniden yeni ev kuralları, rutinlerimizde değişiklikler oldu. Evin o tanıdık rahatlığı gitmiş, yerini kendi alanımda bir yabancı gibi hissetmeme neden olan rahatsız edici bir atmosfer almıştı. Kendimi yabancılaşmış, dışarıdan bakan biri gibi hissediyordum.
Sonra asıl bomba patladı. Bir gün babam beni ciddi bir konuşma için oturttu. Yüz ifadesinden bunun iyi olmayacağını anlamıştım. Emily taşınacağı için, ona yer açmak adına evden taşınmamın en iyisi olacağını düşündüğünü söyledi. Hatta Emily’nin “daha çok ihtiyacı olduğunu” söyleyerek odamı ona “hediye etmemi” önerdi. Geçici olarak amcamın evinde kalabileceğimi söyledi.
Çığlık atmak istedim ama geçen seferki tepkisini hatırladım. En azından dışarıdan sakin kaldım. Tartışmamayı seçtim ve sadece “Tamam” dedim. Bavullarımı topladım, amcamı aradım ve taşındım.
Annemin kardeşi olan amcam beni kollarını açarak karşıladı. O da benim kadar şok olmuştu. Ancak oradan ayrıldığımda gerçekle yüzleştim: Babam, annemin vefatından sadece birkaç ay sonra, yeni karısını ve üvey kızını, kendi çocuğu olan beni tercih etmişti. İhanet derinden yaralamıştı.
Birkaç gün boyunca babamdan haber alamadım. Kavga etmeden gittiğim için rahatladığını varsaydım. Amcamın misafir odasında oturmuş, telefonuma bakıp bir özür bekleyerek oturduğumu hatırlıyorum. Ama hiçbir şey yoktu. Beklediğimden daha fazla acıttı, sanki hayatından tamamen silinmişim gibi.
Sonra, birdenbire sessizlik bozuldu. Telefonum babamdan gelen aramalar ve mesajlarla dolmaya başladı. İlk başta onları görmezden geldim. Ama sonra amansızlaştı. Özür diliyor, eve gelmemi istiyor, her şeyin normale dönebileceğini söylüyordu. Ses tonu tamamen değişmişti. Bu ani çaresizliğin sebebi neydi?
Sonunda pes edip ona ne olduğunu soran bir mesaj attım. İşte o zaman bana mektuptan bahsetti. Olayı önemsiz göstermeye çalıştı ama annemin miras avukatından resmi bir mektup aldığından bahsetti. Anlaşılan bu mektup önemli bir olaydı. Annemin vasiyetine göre evin payını bana bıraktığını dolaylı yoldan açıkladı. Bu da artık babamla benim ortak mülk sahibi olduğumuz, yarısının bana, diğer yarısının da ona ait olduğu anlamına geliyordu. Benim onayım olmadan evi satamaz veya büyük değişiklikler yapamazdı.
Annemin bu işe ne kadar kafa yorduğunu fark edince çok üzüldüm. Bu haber tüm dengeleri altüst etti. Artık babam ve Jane evin kontrolünün bende kalması için bana ihtiyaçları olduğunu bildiklerinden, beni telefon ve mesaj yağmuruna tutuyorlardı. Ailenin geri kalanını da -teyzelerimi, amcalarımı ve kuzenlerimi- kandırıp, daha büyük bir insan olup eve dönmem gerektiğini söylüyorlardı. Bunaltıcıydı.
En kötüsü de Jane’in bana mesaj atmaya başlaması, iyi niyetli davranıp beni geri dönmem için suçlu hissettirmeye çalışmasıydı. Sanki her şeyi telafi edecekmiş gibi, Emily ile odayı paylaşmama izin vermeyi teklif etti. Bana ihtiyaçları olduğunu anlayana kadar duygularımı umursamadılar.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
