Banyo kapısının aynasını kıran oğluna, annenin verdiği ders niteliğinde tepki…

Blog yazarı anne Kathleen Fleming’in başına son günlerde tatsız bir olay geldi.

Oğlu bir anlık kızgınlıkla banyo kapısını yumrukladı ve kapının camı paramparça olarak yere saçıldı.

Annenin sosyal medyada paylaştığı fotoğraftan anlaşıldığı üzere olay anında anne paniklemiş ve dehşete kapılmış.

Bu tür durumlar ebeveynlerin sabrını test eden ender zamanlardan birisi.

Kathleen olaydan sonra annelik üzerine duygu yüklü, anlamlı ve herkese örnek olacak bir yazıyı blogunda paylaştı.

Bence her ebeveynin yazıyı okuması ve ders çıkarması gereken bu yazıyı tanıdığınız bütün ebeveynlerle paylaşmayı ihmal etmeyin.

İşte Kathleen’in yazısı:

“Geçen Çarşamba çıkmazlardaydım.

Kırgın. Usanmış. Darılmış.

Çıkmaza girdim.

Bana bunu yapan öz oğlumdu.

Bazen, aslında çoğu zaman, bazı şeyler bir daha tamir edilemeyecek şekilde kırılıyor.

Nefesinizi kesiyor. Aniden…

Sadece kendinin bildiği nedenlerden dolayı oğlum ani kızgınlıkla banyo kapısının camını indirerek aklımı oynatmama neden oldu.

Kapıyı YUMRUKLAMAYI seçti. Kırılan milyonlarca cam parçası kapının önünü kapladı.

Cam parçalarına bakarak öğlen güneşinin yansımasını görebilirdiniz.

Sessizliğimi korudum. Etrafı temizledim ve derin bir nefes aldım.

Köpeğimin ayağı kesilmesin diye onu dışarıya saldım.

Aynı şekilde kedimi de bodruma kilitledim.

Bahçeye çıktığımda suratıma dökülen taze gözyaşlarını hissedebiliyordum.

Böyle zamanlarda yalnız bir anne olarak ne kadar kötü hissettiğimi hayal bile edemezsiniz.

Ne kadar korktuğumu ve hayal kırıklığına uğradığımı hissettim.

Yaşananlar gerçek miydi?

Evet, gerçekti.

Yaptığı şeyin büyürkenki kişilik değişiminden dolayı olup olmadığını ayakta düşünürken, hemen üstümdeki pencereden, banyonun içinden oğlumun ağlama sesini duydum.

Korkmuş.

Afallamış.

Utanmış.

Kaygılanmış.

Derin nefes al, sabırlı anne, derin nefes al.

Onun kırılgan, minik ruhunun sana ihtiyacı var.

Senin koşulsuz desteğine ihtiyacı var.

Şefkatine ihtiyacı var.

Nazik ve içten anne sevgisine ihtiyacı var.

Biraz daha derin nefes al.

Hadi git.

Git.

Git şimdi.

Kapıyı aç.

Arda kalan camları temizle.

Geldiğini ona duyur.

Kapı kolunun açılmasını seyret.

Dünyadaki en sevdiğin en değerli şeyin, kızarmış, mahcup, gözyaşlarıyla ıslanmış suratıyla sana dönerek,

“Anne, bir daha yapmayacağım. Çok ama çok özür dilerim” deyişini dinle.

Daha fazla gözyaşı dökülsün.

Daha fazla içinizi çekin.

Suratındaki o tatlı mahcubiyet…

Hadi.

Git yanına.

Hemen şimdi.

Sar onu kucağına.

Evet, sen de ağla.

Sıkıca sarıl ona.

Nasıl da sarılacak sana sarmaşık gibi hızlıca.

Senin sevgine ne kadar ihtiyacı var, bak gör.

Bak hala ne kadar küçük o.

Ruhu ne kadar da kırılgan.

Seni seviyorum.

Yanımda güvendesin.

Hemen buradayım.

Atlattık sayılır.

Sorun yok.

Buradayım.

Seni seviyorum.

Hadi.

Kızgınlıktan bahset.

Anlat hemen.

Kızgınlığı güçlü bir duygu olduğunu söyle.

Kızmakta haklı olduğunu söyle.

Kızgınlık ateş gibidir.

Büyür durur.

Yakar da.

Kızgınlık hissiyle tanıştı o artık.

Hislerini göstermenin başka yolları da var.

Beraber halledeceğiz.

Yarın.

Yanındayım, yardım edeceğim.

Güvendesin.

Kızgınlıklarınla tek başına değilsin.

Korkularınla yüzleşirken asla tek başına olmayacaksın.

Ben buradayım.

Bak beraberiz.

Şimdi burayı beraber temizleyeceğiz.

Camları beraber temizledik.

Bir araya getirdik, süpürgeyle süpürdük.

Sessizce yaptık.

Dikkatlice yaptık.

Düşünerek yaptık.

Bazen bazı şeyler kırılır.

Bazen biz kırarız onları.

Kırmak önemli değil.

Önemli olan nasıl ve niçin kırdığımız.

Önemli olan kırdığımız şeye verdiğimiz tepki.

Ölüm yok ya sonunda.

ya da

Yaptığımız şey sevgimizin ne kadar derin olduğunu mu hatırlatır?

“Doğru” ve “yanlış”ı ayırt ederek bizi sevgiye mi yönlendirir?

Evet.

SEVGİ.

Hadi.

Git şimdi.

Evladına sarıl.

Öğret.

Göster.

Tecrübe edinmesini sağla.

SEVGİ bunun adı.

Git.

Şimdi.“

Kathleen’in yazısını beğendiyseniz siz de paylaşabilirsiniz…