15 yaşındaki kızımızın cenazesinden hemen sonra kocam eşyalarından kurtulmam için beni ikna ediyordu ama odayı temizlerken garip bir not buldum anne yatağın altına bak her şeyi anlarsın ” Yatağın altına baktığımda korkunç bir şey gördüm…
Cenazeden sadece bir gün sonra, kocam Nedim bana dönüp dedi ki:
“Odasını temizle, eşyalarını birilerine ver. Üstünde durdukça kendine daha çok zarar veriyorsun.”
Garipti. Derin’in eşyalarına elimi bile sürememiştim, Nedim’in bu kadar soğukkanlı olması… içimi burktu.
Ama ses çıkarmadım. Ağlaya ağlaya odasına girdim.
???? Gizli Not: “Anne, yatağın altına bak…”
Masasının çekmecesini açtığımda, kalın kitaplarının arasına sıkışmış bir not buldum.
Kızımın el yazısıydı, telaşla karalanmıştı:
“Anne… Eğer bu notu okuyorsan… artık çok geç olabilir. Ama yine de bilmen lazım. Yatağın altına bak. Her şeyi anlarsın.”
Kalbim deli gibi atmaya başladı.
Bir anne, evladının geride bıraktığı bu kadar keskin bir mesajı yok sayamazdı.
Yavaşça yatağın kenarına eğildim. Tozun, unutulmuş oyuncakların ve eski çorapların arasından bir kutu çıktı.
Kapağı kilitliydi ama kırılmaya müsaitti.
Kırdım.
Ve sonra…
Evet, kaset…
Ama o anda dikkatimi çeken şey; fotoğrafın parçalarıydı. Ters çevirdim, birleştirdim.
Ve donakaldım.
Fotoğraf, kızım Derin ve… babası Nedim vardı. Ama Nedim’in yüzü garipti. Derin korkmuş gibiydi.
Bir başka detay daha: Fotoğraf arka bahçede çekilmişti. Ama bizim evin değil…
???? Günlüğe Yazılan Son Cümle
Günlüğün son sayfası titrek el yazısıyla doluydu:
“Babam bana gece kapımı kilitli tutmamı söylüyor ama kendisi hep anahtarla giriyor. Anneme bir şey anlatmaya çalıştığımda, her seferinde konuşmamı engelliyor. Beni doktora götürdü, ilaç verdi ama ben deli değilim. Eğer bir gün ölürsem, bu kaza değildir.”
Boğazım düğümlendi. Gözümden yaşlar aktı, ama içimde bir şey kırıldı:
Güven.
????️ “Anne, bu kaseti dinleyeceğini biliyordum. Belki korkarsın, ama artık susamam. Babam bana kötü şeyler yapıyor. Çok uzun zamandır. Ama kimse inanmıyor. Doktorlar da ilaçlarla beni susturuyor. Sana güveniyorum. Belki beni kurtaramazsın ama gerçeği ortaya çıkarabilirsin.”
Sesi titriyordu. Bazı yerlerde nefes nefeseydi.
Derin, sesini bu dünyadan kaybolmadan önce buraya bırakmıştı.
Ertesi sabah kocam Nedim kahvaltıya otururken ona sadece kutuyu gösterdim.
O an surat ifadesi değişti.
Bir anda neşeli hali gitti. Yerini boş bir sessizlik aldı.
“Onu susturmam gerekiyordu…” dedi.
“…çünkü konuşursa, beni kaybederdin.”
Kelimeler beynimde çarpıştı.
Sessizce kalktım. Elimde kasetle dışarı çıktım.
Bugün Nedim tutuklu.
Derin’in günlüğü, sesi, yazdıkları… hepsi dava dosyasında delil olarak yer aldı.
Ben ise… hâlâ her gece kızımın odasında oturuyorum.
Yatağın altına her baktığımda hatırlıyorum:
Gerçek, en karanlık yerlre saklanır bazen.
Ama bir anne, o karanlığa girip gerçeği ortaya çıkarır.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
